Dag 11: zaterdag 28/4 Lüderitz – Uppington
We kunnen dus niet veel anders doen dan een hele dag rijden. Roy trekt nog even de stad in ’s morgens, ik ook nadat ik uit de douche kom, want ik wil nog even een paar kaartjes posten, voor een paar verjaardagen. (en naar Katrien en Sam, verstuurd met naast dokter Van Dijck als adres, zoals gewoonlijk, is dat trouwens aangekomen?) Het postkantoor gaat spijtig genoeg pas om 8 uur open dus heb ik zoals ik al een beetje verwacht had nog wat tijd om rond te dalken. Als ik voor 2 sta naar (links) de haven en naar (rechts) het strand, sla ik af naar links en blijkbaar maak ik daarmee de juiste keuze want Roy was naar rechts gegaan en heeft heel weinig oceaan gezien, terwijl ik op prachtig vanop de rotsen over de baai uit kan kijken. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik het mooiste zicht heb als ik op een bouwwerf (villa in de baai) sta. Daar moet ik dan weer bij zeggen dat dat de plaats is waar “Hét voorstel” (zij die het moeten kennen, weten waarover ik het heb) nog net iets meer vorm krijgt, namelijk de Red Bull-poot. (“Hét voorstel” heb ik trouwens in Karibib al geopperd en ik heb het er met Filip even over gehad in het café met die lelijke wijven waar we touche bij hadden) Na het postkantoor, keer ik terug naar onze slaapplaats, waar ik nog net op tijd ben om ontbijt te krijgen. We gooien alles in de koffer en vertrekken voor een dagje kilometervreten…
De koude zeewind volgt ons echt het land in. Zelfs als we zeker al een paar honderd kilometer ver zijn, voelen we hem nog in onze rug. We rijden over de Fish River. De eerste rivier die we zien waar water instaat. (dat dan nog niet eens stroomt) Er zit trouwens ook minstens één vis in, dus de naam klopt al, waarschijnlijk is die dan ook met een zeker deutscher Gründlichkeit gegeven. Spijtig genoeg hebben we geen tijd om tot de Fish River Canyon te rijden, de tweede of derde grootste canyon ter wereld. We karren maar weer een eind verder en stoppen even om te tanken. (in Namibië is het heel belangrijk om op tijd te tanken, net als in Botswana en we hebben geen zin om zonder naft te vallen) En we rijden verder…
We komen aan in Ariamsvlei. Hier zie je de luiheid van de Namibiërs (of nog een staaltje van deutscher Gründlichkeit) Ariamsvlei is het laatste dorp voor de grens. Het ligt wel 16 km van de grens. Toch is hier de grenspost. We laten de nodige stempels zetten en rijden door een stukje “niemandsland” tot we bij de grens met Zuid-Afrika komen.
Weer de nodige stempels en nu wordt, voor het eerst in de hele trip, de auto gecontroleerd. We moeten de koffer opengooien. Omdat dat dingen zo stoffig is vragen ze of wij geologen of zo zijn, dat zijn we niet, prettige reis verder, bye bye. 146 km niets in het donker. We komen in Uppington aan en moeten nog op zoek naar een slaapplaats. We besluiten om toch maar in de stad zelf te slapen en niet op de camping buiten de stad aangezien ik de volgende morgen vroeg moet opstaan en Roy en Filip dan snel terug in bed kunnen kruipen als ze mij hebben afgezet. Eerst gan we nog even eten. Roy en Filip eten voor het eerst in hun leven Kentucky Fried Chicken (ok, voor mij was het ook nog maar de derde keer).We rijden naar een B&B aan de rivier, kijken nog wat TV en hupsakee:
Tijd om dodokes te doen…
