Mijn eerste Dodentocht (deel 1)

Spread the love

TLDR; Het is gelukt. 100 km in 19:14 ofwel aan 5,2 km/u. Niet teveel afgezien. Zeer content.

Een verslag van mijn eerste Dodentocht. Niet over mijn voorbereiding, dat kan je hier lezen, maar over de tocht zelf.

De week voordien

Ik maak me een beetje zorgen om het weer. Voor vrijdag en zaterdag wordt wel wat regen voorspeld. Ik wandel op dinsdag nog 10 kilometer en ga naar de Decathlon om wat extra wandelsokken en naadloze onderbroeken kopen.

Vrijdag

Het begint er naar uit te zien dat het weer wel zal meevallen. Ik maak mijn tassen:

  • 1 rugzak voor op mijn rug: gevuld met water, zonnecrème, regenjas, wat biltong, wat snackskes, reservesokken, een klein handdoekje, vochtige doekjes, een powerbank, een ipod en een zaklamp
  • 1 rugzak voor halverwege in Merchtem: met een verse set kleren, nog extra sokken, een proper handdoekje en verse powerbank
  • 1 bak voor in de auto: mijn vriendin gaat zo nu en dan eens langskomen om een stukje mee te wandelen en om mij indien nodig te bevoorraden. In de koffer: reserveschoenen, sportschoenen, sandalen, reservekleren, propere kleren voor achteraf, wat snackskes, extra water.

Mijn vriendin gaat bij een nicht blijven slapen die “binnen” het Dodentochtparcours woont. We mogen daar ook aanschuiven voor het avondeten. Maar ‘toevallig’ loopt er die dag redelijk wat mis op de snelwegen rond Antwerpen. Mijn vriendin doet er 3 uur over om van Turnhout naar Antwerpen te rijden om mij op te pikken. De rit richting Dodentocht verloopt iets vlotter: na een tochtje door de stad en hopen dat de suggestie van Waze om de E17 te nemen de juiste keuze is, komen we aan in Branst. Twee borden spaghetti later is het tijd om te vertrekken naar de start in Bornem.

De start

Sinds 2018 wordt er gestart in twee groepen die op hetzelfde moment vanop een apart terrein vertrekken langs een aparte route en na een kilometer of twee samenvloeien.

Ik kies terrein B want daar staat op dat moment minder volk. De muziek die door de speakers knalt is een combinatie van pompende beats en snoeiharde guitaren. De spanning stijgt. Ik besluit om een strategische toiletpauze in te lassen. Dubbel strategisch: ik wil zo “leeg” mogelijk vertrekken en ik kies de toiletten het dichtst bij de poort zodat ik ook wat dichter bij de start terechtkom.

Om 20:10 staat ongeveer de helft van de wandelaars plots recht. De andere helft vraagt zich af waarom ze 50 minuten voor de start al zouden gaan staan en blijft zitten/liggen.

Om 20:50 is er weer een plotse beweging. Het lijkt wel alsof iedereen tesamen besloten heeft om twee meter vooruit te gaan. Naast mij staan een vrijwillige brandweer en zijn dochter. Ook voor hen is het de eerste keer dat ze meedoen.

Klokslag 21:00 gaan de poorten open. In een flits is de massa lopers die vooraan klaarstonden verdwenen. Het gat van 20 vierkante meter dat ze achterlaten wordt onmiddellijk opgevuld. Van aan de zijkant schuif ik mee vooruit. Om 21:05 wandel ik door de poort.

De eerste kilometers

… wandel je stapvoets. De massa moet zich nog wat zetten. Je kan je eigen tempo niet aanhouden want er zijn gewoonweg teveel mensen om je heen. Als individuele wandelaar heb ik natuurlijk het voordeel dat ik gemakkelijk mensen kan inhalen. Iets voorbij de samenvloeiing staat mijn vriendin te supporteren. Ik geef haar snel een kus en wandel verder. Overal staan mensen in de straat om ons aan te moedigen.

In Bornem staan nog twee vrienden te wachten achter de nadars in het centrum. We zien elkaar nog net voor ik alweer uit het zicht verdwijn.

Ondertussen begint de zon zo stilaan onder te gaan.

De nacht valt

Ik eet een banaantje. Mijn tempo ligt redelijk hoog. Hoewel het in het begin echt drummen was, heb ik na 1 uur toch al 5,98 kilometer afgelegd. Ik ben een beetje bang dat ik mezelf wat aan het vergalopperen ben, maar ik ben mezelf niet aan het pushen, de sfeer stuwt me vooruit dus ik wandel door.

Na dik anderhalf uur komen we aan bij de Schelde. Ik neem een foto van de brug van Temse en van de massa achter mij. Zo nu en dan trilt mijn gsm om een aanmoedigend bericht aan te konidgen.

23:05. 2 uur onderweg en 12,21 kilometer op de teller. Ik laat de Schelde achter mij en wandel naar Friesland-Campina, het tweede checkpoint. Rijsttaartjes en chocomelk. Je krijgt er energie van, maar ook dorst.

precies een lichtgevend schildpaddenschild (bewogen foto)

Bij het verlaten van de checkpost passeer ik iemand die zijn rugzak met LED-strips heeft volgehangen zodat hij een beetje op een radioactieve schildpad lijkt.

Om middernacht wandel ik langs het Kasteel d’Ursel.

5 Minuten later ben ik 3 uur onderweg en heb ik 18,40 kilometer afgelegd. Ik voel me goed en wandel verder…

(morgen volgt deel 2)

1 thought on “Mijn eerste Dodentocht (deel 1)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *