Mijn eerste Dodentocht (deel 2)

Spread the love

In deel 1 beschreef ik de aanloop en de eerste 3 uur van mijn eerste Dodentocht, vandaag gaan we verder vanaf…

Checkpoint Wintam

00:14 en 19,31 km op de teller. Wintam is een klein checkpoint en ik probeer er geen tijd te verliezen. Al wandelend een bekertje water drinken, mijn drinkbus vullen, wat eten nemen en weer verder richting Ruisbroek.

Een massa wandelaars aan het Zeekanaal

We wandelen langs het Zeekanaal richting Ruisbroek. Aan de overkant van het kanaal een mooi voorbeeld van “de verdozing van het landschap”.

Ik wandel nog steeds met constant mensen voor en achter me. Ik nader Checkpoint Ruisbroek, officieel op 27,3 kilometer. Mijn gemiddelde ligt nog steeds boven de 6 kilometer per uur. Ruisbroek is het eerste checkpoint waar ik een vragenlijst van de Ugent moet invullen. In samenwerking met de organisatoren doet de universiteit een onderzoek naar de motivatie van de deelnemers. Ik vul de vragenlijst online in terwijl ik verder stap om geen tijd te verliezen. De lijst peilt naar gemoedstoestand, pijn en de reden waarom ik blijf stappen. Op dit moment gaat alles vlot en heb ik geen extra motivatie nodig om te stappen, dus dat vul ik ook zo in.

Wat later krijg ik een telefoontje van Heidi. Ze wil even langskomen en vraagt waar ik ongeveer ben en of ik nog iets nodig heb. We spreken af in Breendonk.

Mijn tempo zit nog steeds goed, maar de massa wandelaars begint nu wel wat uit te dunnen. Voor mij zie ik voor het eerst een gat van zo’n 50 meter. Aangezien de wind begint op te steken, wandel ik het snel dicht. Ik heb niet veel zin om alleen wind te vangen.

Den Duvel is den Duvel?

In Breendonk, op 35,2 kilometer wordt Duvel geschonken. Die Duvel hoort bij de verhalen over de Dodentocht. Ik had me voorgenomen om pas te beslissen of ik een Duvel zou drinken als ik aan dit checkpoint aankwam. Eerst even een soepje en een wafel eten en van sokken wisselen. Ik had nooit verwacht dat ik hier om half 3 al zou passeren en ik voel me goed dus besluit ik een Duvel mee te nemen. Nog even mijn drinkbus vullen en verder.

Naast mij hoor ik een man tegen zijn medewandelaars zeggen “hier zijn we daarstraks langs voor gepasseerd, maar nu konden we wel door het checkpoint.” Ze zijn bezig aan hun tweede Dodentocht, ze hebben hem eerst in omgekeerde richting gewandeld. Ik hoor ze nog praten over Paris-Tubize en Oostende-Houffalize twee meerdaagse wandeltochten waar ze al aan hebben meegedaan. Hun tempo ligt na 135 kilometer nog steeds hoger dan het mijne, dus ik laat ze gaan.

Ondertussen probeer ik opnieuw af te spreken met Heidi, want omwille van omleidingen en oponthoud door de Dodentocht, hebben we elkaar gemist in Breendonk.

Rond 3 uur, na 6 uur wandelen zie ik Heidi en chauffeur Stijn. Ze wandelen een half uurtje met mee, een leuke afwisseling en ik ben dankbaar voor de extra proviand. Net als we afscheid hebben genomen krijg ik om een berichtje uit Antwerpen. Terwijl ze haar dochter een nachtelijk flesje geeft wil één van mijn achterburen toch even weten hoe het gaat.

Dat gezelschap en die berichtjes doen wel goed op dit moment. De eerste uren stond er veel mensen ons aan te moedigen langs de route en lagen de knooppunten relatief dicht bij elkaar, maar de route naar Steenhuffel is bijna 11 kilometer en naar Merchtem is het dan nog eens 7,7 kilometer. De wind wordt ook feller en feller het is vooral windop tot Merchtem.

Om 5:15 passeer ik de officiële 50 kilometerpaal. De camera van mijn gsm heeft er geen zin meer in, maar ik wil niet heropstarten want dan moet ik mijn eigen tracking stoppen. Tja, dan maar zonder foto’s.

Rond half 6 krijg ik een telefoontje van vrienden uit Dendemonde. Of ze een stukje mogen meewandelen. Natuurlijk. Ik zeg hen dat ik bijna in Merchtem ben en daar wat langer ga stoppen om te eten.

Checkpoint Merchtem 5:50

In Merchtem haal ik mijn rugzak op en stretch mijn benen. Ik ga wat langer stoppen om te eten, en ik wil voorkomen dat mijn spieren beginnen verzuren. Ik wissel van kleren. Van joggingbroek naar short en verder ook alles vers. Ik heb mijn fleece ‘s nachts maar eventjes aangehad en de zon komt al op, dus die laat ik ook achter in Merchtem.

Vooraf had ik gehoopt dat ik tegen 7 uur in Merchtem zou aankomen, want dan zou mijn gemiddelde nog boven de 5 kilometer per uur liggen. Volgens mijn eigen tracking ligt mijn gemiddelde na 8 uur en 3 kwartier wandelen nog op 5,8 km/u. Dat had ik nooit verwacht.

Ik eet wat sandwiches en probeer mijn gsm en batterijen zoveel mogelijk op te laden. Bij mij aan tafel zitten twee andere wandelaars. De ene heeft al een aantal keer de Dodentocht gewandeld, maar vreest dat dit zijn laatste keer zal zijn. Hij schat zijn kansen niet hoog in dat hij deze keer de eindmeet zal halen. De andere is bezig aan zijn eerste Dodentocht, maar is aan het overwegen om te stoppen. Hij heeft te weinig getraind en overal pijn. Ik probeer hem nog even te overtuigen: Hij heeft al meer dan de helft afgelegd op minder dan 9 uur tijd, dus zou hij het rustigaan kunnen doen en nog steeds op tijd eindigen. Ik voeg zijn startnummer toe in mijn Dodentocht-app om te zien of hij het nog haalt. (Achteraf zag ik dat hij niet meer is verdergewandeld).

Blijkbaar was mijn peter ook naar Merchtem afgezakt om te supporteren, maar hem heb ik spijtig genoeg niet gezien.

Om half 7 geef ik mijn rugzak terug af en wandel ik verder. Een paar straten verder wacht mijn Dendermondse supporter mij op.

Ik was van plan om in dit tweede deel ineens de rest van mijn Dodentocht uit te schrijven, maar ik ga het voorlopig hier bij laten. Binnenkort deel 3.

1 thought on “Mijn eerste Dodentocht (deel 2)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *