Op zich is het niet zo dat het vreemd was dat ik eergisteren op de bus naar Banepa zat. Het gebeurt niet vaak dat er 3 man meekan achterop de moto en ik stel mij dan nogal gemakkelijk kandidaat. Ik neem hier graag de bus, al moet ik vaak gebogen staan omdat ze die dingen hier niet berekenen op mensen van 1m 86.
Maar eergisteren zijn we vroeg opgestaan om veel gedaan te krijgen voor de grote overhandigingsceremonie (met de minister van Informatie en Communicatie) de dag erna en op de bus van half 8 zat nog niet veel volk, dus vond ik nog een plaatsje helemaal vanachter… Aan het raam… Dat open kan…
Dus camera bovengehaald en gefilmd. Langs de linkerkant, dus zie je niet veel verkeer, maar wel de mensen die in- en uitstappen en een stukje van het landschap. Ik neem aan dat het nogal schokt, maar dat ligt dat komt dan omdat de weg geen spiegelgladde tarmac is en ergens halverwege had ik een hand nodig om te betalen.
Een paar dagen geleden filmde ik al een busrit die nog net iets spectaculairder was. Op 9 november reed ik met Frank terug tegen valavond en tijdens de Nepalese pendelspits. De bus zat nogal vol dus kropen we maar mee op het dak.
Da’s nog niet zo indrukwekkend als op het dak van een Jeep van Chyamrang Besi (de Shree Chakreshwor School) naar Dhunkharka te rijden (daar zal ik weleens wat meer van online zetten, maar op de site van HANDnepal kan je alvast het begin van die rit zien), maar wel een heel fijne ervaring en een zalige manier om de zonsondergang mee te maken.
