Camplife – camperlife (lino)
Een paar maanden geleden waren we uitgenodigd op een trouwfeest. We hadden niet super veel inspiratie voor een cadeau, maar we wisten dat het koppel een VW-busje ging kopen om samen met hun dochtertje te gaan kamperen.
Dus besloot ik om een lino te drukken met een VW-busje op een kampeerplek. We wisten dat ze een Volkswagen Transporter T5 wilden kopen, maar ik besloot om in mijn lino toch te gaan voor de iconische Volkswagen Transporter T1 (google maar eens hippy van of surf van).
Omdat een huwelijkscadeau toch wat meer mag hebben, gebruikte ik een plaat met A4-formaat om op een A3 te drukken. Da’s nog niet gigantisch, maar voorlopig is dit wel mijn grootste lino ooit.
Bij het schetsen liep ik al snel tegen mijn eigen grenzen aan. Ik ben niet zo goed in perspectief en het leek me toch het leukst om niet enkel de voorkant of de zijkant te tonen, maar een combinatie van beide. Ik heb nog even geprobeerd om een voorbeeld over te tekenen, maar dat leek me niet haalbaar. Online vond ik een methode om een afdruk van een laserprinter over te zetten met een strijkijzer, maar dat lukte niet zo goed en het linoleum vond die hitte ook niet zo leuk. Uiteindelijk besloot ik om carbonpapier te gebruiken om de afbeelding over te zetten.
Dat ging redelijk vlot, alleen moest ik de lijntekening die ik online vond eerst afdrukken op de juiste schaal. Als je de tekening hierboven vergelijkt met de afdruk, dan zie je dat ik veel meer details gekopieerd had zoals de ruitenwissers, de klinken en de dakramen, maar die uiteindelijk toch heb weggelaten. Dat was een bewuste keuze (of beter gezegd een bewust uitstel). Het traceren ging echt vlot dus het was logischer om zoveel mogelijk details mee te nemen en dan al snijdend te beslissen wat ik zou overhouden. Als je een monochrome lino drukt is iets ofwel wit ofwel zwart. Er is geen grijs en een lijn moet ook een bepaalde dikte hebben anders is de kans te groot dat ze afbreekt of dat de inkt van de omliggende vlakken erin loopt en dat wilde ik vermijden. Ik vind het ook makkelijker om al snijdend te beslissen wat ik wegsnij. Er zit voor mij een soort logica in.
Daarna op zoek naar afbeeldingen van bomen en berglandschappen, kijken hoe anderen die elementen in een lino verwerkt hebben en ook even testen op een overschotje linoleum. En dan begint het snijwerk.
Eerst het busje uitsnijden. Het is het belangrijkste object en ook het meest complexe.
Daarna de rest. Daarbij werk ik soms wat chaotisch en spring ik van het ene onderdeel naar het andere op basis van de beslissingen die ik neem. De stenen rond het vuur heb ik vrij vroeg uitgesneden omdat dat samenhing met het vuur en de rookpluin. Maar de interactie tussen de waterlijn en rookpluim heb ik dan weer iets langer uitgesteld. Om de stenen te beschermen tegen een iets te enthousiaste uithaal heb ik er in eerste instantie een barrière van linoleum rondgelaten. Of de hangmat nu zwart of wit zou worden heb ik ook maar gaandeweg beslist. De dikte van de lijnen van de boomtoppen en de takken bepaal ik ook pas terwijl ik daar mee bezig ben.
Zo kom je op het punt dat je moet stoppen met snijden. Om het los te laten, geen details meer toe te voegen of weg te snijden. Dan kan je beginnen drukken. Ik heb geen drukpers en aangezien ik in principe maar één exemplaar nodig had, heb ik deze lino thuis op de eettafel gedrukt met een lepel. Je moet goed opletten dat je op alle plekken genoeg druk uitoefent, maar met een beetje geduld krijg je een mooi resultaat.
In principe hadden we maar één afdruk nodig, maar voor je er één goede hebt, moet je toch een paar afdrukken hebben. (Of je nu met een lepel drukt of met een drukpers, de eerste afdruk is gewoonlijk niet de beste) We kozen de mooiste en kaderden die in als huwelijkscadeau. De tweede mooiste hebben we thuis in de eetkamer gehangen. 😉