Reisverslag Lapland deel 1: The Road to Kangos

Spread the love

Ondertussen zijn we bijna twee weken terug uit Zweeds Lapland, dus lijkt het me wel tijd voor een reisverslag van een week naar/in Lapland.

#theroadtoKangos

Gil en ik vlogen via München naar Stockholm. Van daaruit vertrokken we met de auto richting Lapland, met name naar Särkimukka in Kangos. Maar voor de eerste dag hielden we het bij Sundsvall. Gil kroop achter het stuur van onze gehuurde Volvo (die we Diego doopten) en reed de snelweg op.

Let Gil take the wheel

Op dat moment was heel Zweden bedekt met sneeuw, maar de snelweg was sneeuw- en ijsvrij.

De N4 tijdens de eerste dag. Sneeuw naast de weg, niet op de weg.

Na een paar uur was het toch even tijd voor een plaspauze en een Volvofie.

Dat was in Tönnebro waar ook net een sneeuwruimer de parking begon te ruimen.

Maar we moesten nog een eindje verder tot Sundsvall. Daar aten we in En liten krog en sliepen we in een hostel. De volgende ochtend gingen we op zoek naar een plaats om te ontbijten en/of een koffie te drinken in het centrum van Sundsvall. Dat was blijkbaar een dom idee. Sundsvall doesn’t do breakfast on Sunday. Via het internet vonden we enkel hotels en alle plaatsen waarlangs we passeerden waren gesloten. De ene koffiebar in de zoekresultaten konden we ter plaatse niet vinden. Dan maar de baan op, op zoek naar een coffeestop. Einddoel van de dag Luleå.

Onderweg maakten we een kleine omweg langs Höga Kusten (you’ve guessed it: de Hoge kust) om van het uitzicht te genieten (en nog eens een foto te trekken van onze Volvo).

In Luleå logeerden we in een huisje bij Jens. We waren nog even in de supermarkt gestopt en zochten nog een plek om onze pintjes te koelen. Uiteindelijk besloten we om ze gewoon buiten in de sneeuw te zetten.

Drank koelen bij -12°C, dat gaat vooruit…

We dronken een IPA van 7FJELL Bryggery, een APA (American Pale Ale, geen Antwaarpse Pale Ale) van Södra Maltfabriken en de Saison du Public van Örebro Brygghus.

Onze sterke drank (onder andere de fles gin op de foto) kochten we overigens niet in Zweden, maar taxfree in de luchthaven want voor de meeste alcoholische dranken moet je naar een staatsslijterij beter bekend als Systembolaget. De pintjes die we kochten in de supermarkt zijn ook allemaal maximum 3,5 %, want voor “zwaardere” bieren moet je ook naar de Systembolaget.

We gingen na middernacht slapen, maar we waren beter nog even opgebleven, want onze gastheer Jens vertelde ons de volgende ochtend dat hij het noorderlicht had gezien toen hij rond 1 uur naar het toilet ging. Hij had ons niet durven wakker bellen. Onze eerste kans om aurora borealis te zien hadden we dus gemist. Na  een portie fika met kokkaffe vertrokken we opnieuw richting Kangos.

Voor zij die op de link klikten, maar geen Zweeds verstaan: kokkaffe of kookkoffie is grofgemalen koffie die je laat meekoken. Je kookt water in een fluitketel, doet een paar scheppen kookkoffiepoeder rechtstreeks bij in de moor en zet die dan op een zacht vuurtje (bijvoorbeeld een theelichtje) om de koffie te laten trekken. Een beetje zoals een french press/cafetière, maar dan zonder filter (en met een theelichtje onder de pot). Doordat de koffie grof gemalen is, bezinkt de drab in de pot zodat er bijna geen gruis in je tas terechtkomt in tegenstelling tot bij Turkse koffie.

Onze eerste stop die dag was de meest noordelijke Max, een fastfoodketen. Patrick had gelezen dat we daar waren gaan eten in Örnsköldsvik en had nogal veel zin in hun Umami Fries, frietjes overgoten met “umamidressing, gesmolten cheddarkaas, jalapeños en rode ui”, dus hadden we ineens 3 porties gehaald om opnieuw op te warmen want vanuit Kangos is de dichtstbijzijnde Max nog zo’n 250 km rijden.

Die kilometers heb ik voor mijn rekening genomen. Voornamelijk langs de E10, maar de E10 is daar geen snelweg zoals wij die kennen. Één baanvak in iedere richting, meestal geen middenberm. Je mag er vaak 90, soms 110 en als je door dorpen passeert (as in: dwars door) wordt de snelheidslimiet verlaagd tot 50 en bij momenten 30 km per uur. Een groot deel van de tijd rijd je 90 km/u over de sneeuw terwijl je tegenliggers je met dezelfde snelheid tegemoet komen. Maar met spijkerbanden en de technische snufjes van Diego de Volvo was dat allemaal geen probleem. Al was het toch weleens slikken als er een vrachtwagen passeerde die de weg vol sneeuw blies waardoor we even niets meer zagen, ook de besneeuwde weg niet.

En zo kwamen we in de namiddag aan bij Patrick in Särkimukka.

Meer Lapland & Zweden?

Voor de volledigheid: deze blogpost werd op geen enkele manier gesponsord. De links naar andere websites zijn slechts verwijzingen naar informatiebronnen of producten die ik gevonden heb.

 

3 thoughts on “Reisverslag Lapland deel 1: The Road to Kangos

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *