Anderhalve maand met een seniorentelefoon: ervaringen
Ik heb ongeveer anderhalve maand rondgelopen met een seniorentelefoon in plaats van een smartphone. Vandaag arriveerde mijn ‘nieuwe’ telefoon dus wil ik even terugkijken op mijn ervaringen.
Toch even meegeven: met mijn 34 lentes was ik niet echt het doelpubliek van deze telefoon. Dus mijn ervaringen zijn niet per se relevant voor mensen die op zoek zijn naar een seniorentelefoon.
- Wat ik het meeste miste en niet zo hard had verwacht, is de mogelijkheid om dingen op te zoeken. Nuttige dingen, zoals het weer of de openingsuren van een winkel of er iets in mijn agenda staat, maar ook minder nuttige dingen: Wie is deze actrice en waar ken ik haar van? Wanneer werden Oosterweel, Wilmarsdonk en Oorderen onteigent? (Ik heb onder andere naar Terug naar Oosterdonk gekeken)
- Wat ik wist dat ik zou missen, maar toch harder mis dan ik verwacht had, is de mogelijkheid om dingen onmiddellijk te noteren en die notities na te kijken. In mijn agenda, maar ook in Evernote. Ik maak veel gebruik van Evernote voor boodschappenlijstjes, voor notities van vergaderingen, om ideeën te verzamelen, kladversies van teksten te maken onderweg. Op die manier probeer ik papier te sparen en het maakt het makkelijker om ideeën te ordenen, maar als je dan plots terug switcht naar papier (en de rest van het doorlopend verslag online leeft) is dat toch even aanpassen.
- Die agenda verdient nog wat extra aandacht. Ik gebruik al jaren enkel een digitale agenda. Die houd ik normaal gezien zeer netjes bij. Ik check wanneer ik kan, kijk ook even in de agenda van mijn vriendin en voeg activiteiten onmiddellijk toe. Zonder smartphone werd dat een stuk ingewikkelder. Want dan moet je je agenda afprinten of overschrijven en werd het iets moeilijker om wat verder vooruit te plannen. En dat heeft zo zijn gevolgen: Ik heb een paar dubbele boekingen gehad en moet nog steeds terugbellen naar het ziekenhuis om nog eens te horen hoe laat ze mij verwachten, de dag weet ik nog. Ik weet dat ik het ergens opgeschreven heb, maar ik weet niet meer waar… Ik begon ook meer e-mailmeldingen aan mijn afspraken toe te voegen, zodat ik belangrijke/afwijkende afspraken niet zou missen.
- Je kan sms’en met deze telefoon, maar hij is er niet echt voor gemaakt. Goed voor noodgevallen, maar het blijft een opdracht. Geen woordenboek of T9, maar dat had ik ook niet verwacht. Wat ik persoonlijk wel onhandig vind, is dat je telkens manueel moet switchen tussen hoofdletters en kleine letters. En zeker dat je daarbij ook steeds langs de cijfermodus moet passeren. Een bericht begint steeds in hoofdletters, dus na de eerste letter moet je switchen naar kleine letters. Als je aan het einde van de zin een punt zet, moet je terug switchen naar hoofdletters, maar dat is niet één druk op de knop, maar twee, want na “kleine letters” komt eerst “cijfers” en dan pas terug “hoofdletters”. Ik kan me inbeelden dat zo’n vaste volgorde handig kan zijn voor senioren die niet echt de gewoonte hebben om een gsm te gebruiken, maar ik heb wat moeite om er aan gewoon te worden. Meer moeite dan verwacht zelfs. Soms druk ik twee keer, terwijl ik maar één keer zou moeten drukken en omgekeerd. Waarschijnlijk went het wel. Voorlopig lijkt het me ook sneller en eenvoudiger om even te wachten als ik twee letters met dezelfde toets wil typen, want als je net te laat op het pijltje drukt (wat ik gewoon ben van mijn oude nokia) zet je een spatie. Dat ben ik al beter gewend, maar is licht irritant.
- Als ik alleen thuis ben, is het lastig om de Chromecast te besturen. #firstworldproblems
- Ik weet niet meer waar mijn telefoon is. Omdat ik er minder mee kan doen, ben ik me er minder bewust van waar ik hem gelegd heb en steek ik hem ook minder automatisch terug in mijn broekzak blijkbaar.
- Ik moet het terug gewoon worden om soms niets te doen te hebben. Op dat vlak ben ik dus wel wat verslaafd. Het is in het begin een paar keer gebeurd dat ik mijn telefoon gewoon vastpak en soms zelfs even met het menu speel terwijl ik wacht op de bus, terwijl ik op het toilet zit, … Ik weet niet of het uit gewoonte is of om ‘iets’ te doen te hebben? En dat terwijl er met deze telefoon niets te doen valt.
- Ik ga iets bewuster om met communicatie. In die zin dat ik precies meer nadenk welk medium ik ga gebruiken voor ik een bericht stuur in plaats van het eerste het beste te nemen. Zal ik sms’en of mailen, zal ik Google hangouts of facebook messenger gebruiken? Een vraag waar ik vroeger niet echt bij stilstond, maar die zonder smartphone soms belangrijk wordt: Wanneer verwacht ik een antwoord (en ben ik dan in de buurt van mijn laptop), op welke manier kan ik alle ontvangers ineens bereiken, hoe krijg ik mijn boodschap het snelst en het duidelijkst getypt, … Dat werkt ook omgekeerd: ik heb de laatste dagen een paar sms’en gekregen met de mededeling dat iemand een link of foto had gemaild.
- Ik heb meer telefoonnummers toegevoegd aan de telefoon dan ik van plan was. Er stond geen enkel nummer op mijn SIM-kaart en deze telefoon kan je niet synchroniseren met een adresboek, dus had ik mij voorgenomen om enkel de nummers toe te voegen die ik nodig had.
- Ik zit veel meer aan mijn computer. Terwijl ik vroeger vaak even mijn gsm bovenhaalde om iets te checken of omdat ik een mail of een berichtje had en die daarna terug wegstak, moet ik daar nu mijn laptop voor opzetten. Dus gaat hij ‘s morgens al aan en aangezien ik nu echt aan mijn computer moet gaan zitten, blijf ik daar ook makkelijker hangen. Vooral youtube blijkt extra gevaarlijk.
- Ik zit een stuk minder op facebook. Dat merk ik vooral aan het aantal facebook-meldingen dat plots fel hoger was als ik facebook opende. Terwijl ik vroeger zo nu en dan facebook opende op mijn gsm op een dood moment, doe ik dat blijkbaar veel minder snel op mijn laptop.
- Ik ben nooit echt een gamer geweest en zeker geen mobiele gamer, maar ik heb de laatste weken wel meer papieren sudoku’s opgelost. Ik heb ook meer weekbladen gelezen en wat meer boeken. Dingen die je makkelijker in een zetel of in bed kan doen zonder smartphone of laptop.
- Ik ben mijn verplaatsingen niet veel harder beginnen plannen. Met een smartphone kan je altijd en overal je route plannen, met mijn seniorentelefoon ging dat niet. Ik had me voorgenomen om een stadsplan in mijn jaszak te steken, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen en ook niet echt nodig geweest. Ik begon ook niet alle mogelijke vervoersopties uit te zoeken en heb veel gebruik gemaakt van de infoborden in stations en bushokjes.
- Gaan kamperen of op reis gaan met een seniorentelefoon viel reuze mee. Sms’en naar het thuisfront vroeg wel wat meer inspanning, maar reizen zonder mail of sociale media nam bij mij ook de drang om die te controleren weg. In luchthavens vinden ze het wel niet zo leuk als je een smartphone doorgeeft om in te scannen bij je check-in. En ik moet er dus natuurlijk wel bijvertellen dat mijn reis- en kampeergenoten wel een smartphone bijhadden en dat dat toch heel handig was om zo nu en dan iets op te zoeken of te boeken. Maar ik overweeg serieus om mijn seniorentelefoon bij te houden als kampeertelefoon om ‘off the grid’ te gaan, maar in geval van nood toch iemand te kunnen bereiken.
Ik vond het eigenlijk wel fijn om zo eens een paar weken zonder smartphone rond te lopen, maar ik ben toch ook blij dat ik vanaf vandaag terug kan synchroniseren en onderweg makkelijk van route kan veranderen.
P.S. Eigenlijk heette deze blogpost: “Na een week met een seniorentelefoon”, maar uiteindelijk heb ik de post pas afgewerkt op de dag dat mijn “nieuwe” telefoon arriveert anderhalve maand later.
Volgens de fabrikant was mijn oude smartphone niet meer te herstellen. Aangezien zijn status herleid was tot “baksteen” (of eerder tot metrotegel) zag ik er zelf geen graten in om hem open te gooien. Ik kon hem toch niet harder verpesten dus ging ik aan de slag met de Essential Electronics Kit van iFixit en een flesje pure alcohol om alles eens te reinigen en terug goed aan te sluiten, maar het mocht niet baten, nog steeds een baksteen met een rood flikkerend lichtje.
Ik schreef expres ‘nieuwe’ gsm tussen aanhalingstekens: de telefoon die nu voor mijn neus ligt is een Tweedekans Nexus 5X. Het is dus geen nieuwe telefoon maar een occasie met twee jaar garantie. Mijn vorige telefoon was ook een Nexus 5X, dus ook op dat vlak is het geen nieuwe telefoon. Ik was nogal verknocht aan mijn telefoon en vond niet direct een waardige opvolger binnen mijn budget.
Voor de volledigheid: deze blogpost werd op geen enkele manier gesponsord. De links naar andere websites zijn slechts verwijzingen naar informatiebronnen of producten die ik gevonden heb.